«نقش‌هات خسته ات نکرده؟»

​

 اون خنده‌های مصنوعی، اون تأیید گرفتن‌ها، اون وانمود کردن‌ها، بارت رو سنگین نکرده؟
تو خوب می‌دونی از چی حرف می‌زنم.

اون لحظه‌هایی که از درون خالی‌ای، ولی بیرون انگار همه‌چیز مرتبه...
وقتی نمی‌فهمی چرا یه چیزی تو قلبت می‌لرزه، چرا انگار زندگی ازت عبور می‌کنه بی‌اینکه لمسش کرده باشی...

گاهی دیگه نه راه پس داری، نه راه پیش.
فقط یه احساس خستگی مزمن از تکرار، از فشار، از بی‌صدایی.

من اون نقطه رو زندگی کردم.

سال‌هایی بود که هر روز با صدای سرزنش‌گر بیدار می‌شدم.
با اضطرابی بی‌دلیل، با گناه برای نیاز داشتن،
با نقش‌هایی که پوشیده بودم تا دیگران دوستم داشته باشن،
نه برای اینکه خودم باشم...
برای بقا، نه برای زیستن.

اما یه روز، یه صدا از درونم اومد که گفت: «بسّه.»
و اونجا، آغاز راه احیا بود.

​

احیا، فقط یه دوره نیست.

• یه بازگشت به خوده.

• نه اون خودی که تربیتت کرده‌ن باشی،

• بلکه همون بخش زنده، بکر، آزاد، مهربون،

• که همیشه درونت بوده اما صداش خاموش شده.

• و من اینجام تا کنارت قدم‌به‌قدم کمک کنم که صداش رو دوباره بشنوی.

• نه با نصیحت.

• نه با نسخه‌دادن.

• بلکه با همراهی.

• چون راه رو بلدم.

• نه از روی تئوری، از روی زخم، تجربه، و رهایی.